#Enough

Είναι καλοκαίρι. Όλες οι οικογένειες είναι μαζεμένες μαζί. Τα παιδιά όλο χαμόγελα. ΄Η και όχι. Οι γονείς χαρούμενοι.. Ή και όχι. Θέλετε να διαβάσετε κάτι που μπορεί να σας φανεί χρήσιμο; Ελάτε μαζί μου. Όταν η Αγάπη γίνεται Εισβολή.

Η ανατροφή ενός παιδιού είναι μια ιερή διαδικασία, θεμελιωμένη στην ασφάλεια, στην αγάπη και στον σεβασμό των ορίων. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά βρίσκονται στο επίκεντρο μιας παράστασης. Φωνές, γέλια, τραβήγματα, αγκαλιές, φιλιά στο στόμα....Η Ελληνική οικογένεια βρίσκεται στο επίκεντρο μιας αποτυχημένης πρακτικής.

Τι εννοώ με τον όρο αποτυχημένη;

Καμία μέθοδος από τις παραπάνω δεν επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, το οποίο αν και θα έπρεπε να είναι η εκδήλωση των όμορφων συναισθημάτων των συγγενών, μετατρέπεται συνήθως σε μια παράσταση προβολής της έλλειψης των συναισθημάτων των ίδιων των ενηλίκων.

Η επιστήμη της παιδοψυχολογίας έχει δείξει εδώ και δεκαετίες ότι τα σαφή όρια δεν περιορίζουν το παιδί, το προστατεύουν.

Η θεωρία της προσκόλλησης (Bowlby, Ainsworth) τεκμηριώνει ότι η αίσθηση ασφάλειας και ο σεβασμός στο σώμα του παιδιού είναι θεμέλια για υγιή συναισθηματική ανάπτυξη.

Όταν ένας ενήλικας αγνοεί αυτά τα όρια, το παιδί μαθαίνει πως τα ΟΧΙ του δεν έχουν βαρύτητα και ότι οι ανάγκες του μπορούν να παραμεριστούν για να ικανοποιηθεί ο ενήλικας.

Το φιλί στο στόμα ενός μικρού παιδιού δεν είναι αθώα χειρονομία. Πέρα από την αυξημένη πιθανότητα μετάδοσης μικροβίων και ιών δημιουργεί ένα επικίνδυνο μήνυμα: ότι η στοματική επαφή μπορεί να επιβάλλεται χωρίς συναίνεση.

Οι έντονες φωνές, το τράβηγμα απότομα από τα χέρια, το κούνημα ή οι υπερβολικές αγκαλιές που δεν ζητήθηκαν μπορεί να μοιάζουν αθώες στα μάτια του ενήλικα. Στην πραγματικότητα, ενεργοποιούν το σύστημα άγχους του παιδιού, προκαλώντας αυξημένη έκκριση κορτιζόλης και επηρεάζοντας τη συναισθηματική του ρύθμιση.

Το παιδί μπορεί να γελάσει από νευρικότητα ή να μην αντιδράσει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι απολαμβάνει την εμπειρία. Δε σημαίνει ότι χαίρεται μαζί σου.

Η πιο επικίνδυνη δικαιολογία που ακούγεται στην Ελληνική οικογένεια είναι: «Κι εμείς έτσι μεγαλώσαμε και δεν πάθαμε τίποτα» (Αυτό ίσως το αναλύσουμε μια άλλη φορά).

Η έρευνα αποδεικνύει ότι πολλά παιδιά «πάθαιναν», απλώς τότε δεν υπήρχε η γνώση και η φωνή για να το πουν. Το γεγονός ότι μια πρακτική εφαρμόστηκε παλιά δεν την καθιστά σωστή ή αποτελεσματική. Η εξέλιξη της επιστήμης και της κοινωνίας απαιτεί να αλλάξουμε, όχι να παραμένουμε δέσμιοι ξεπερασμένων μοντέλων τα οποία οδήγησαν σε παθολογίες.

Ο γονέας δεν είναι απλώς ένα ακόμη μέλος της οικογένειας όπως θέλουν να τον βλέπουν οι συγγενείς. Αλλά, είναι ο ΒΑΣΙΚΟΣ υπεύθυνος για την ψυχοσωματική ασφάλεια του παιδιού. Αυτό σημαίνει ότι έχει δικαίωμα και είναι ο αρμόδιος να θέτει σαφή όρια ακόμη κι αν αυτό δυσαρεστήσει συγγενείς*.

Η αγάπη που αγνοεί τα όρια, δεν είναι αγάπη. Είναι ικανοποίηση των αναγκών του ενήλικα εις βάρος της ασφάλειας του παιδιού και της οικογένειάς του.

Η θέση μου αλλά και των συναδέλφων μου δεν αποσκοπεί σε ξενόφερτα μοτίβα οικογένειας που καταπατούν την παράδοσή μας ή τα έθιμά μας. Έχει ως στόχο να ενδυναμώσει τα συναισθήματα αυτής.

Αν θεωρείτε ότι οι παραπάνω αρχές μπορούν να αποβούν μοιραίες για την εικόνα της οικογένειας και να βλάψουν τα μέλη της, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να:

Δείτε στα μάτια των παιδιών σας, ανιψιών, εγγονών. Τι βλέπετε χωρίς τα φίλτρα σας; Χαρά ή απογοήτευση;

Δείτε τα δικά σας μάτια. Βλέπετε αγάπη, ή έλλειψη δικών σας αναγκών;

Ο Σόλων έλεγε ότι......Τα παιδιά είναι οι ζωντανές εικόνες του μέλλοντος.....!

Το παιδί είναι του αύριο. Εσύ είσαι εδώ να το φυλάξεις, όχι να το σφραγίσεις...έλεγαν οι προπαππούδες και προγιαγιάδες.

Πολλές από τις παραπάνω αναφορές στηρίχθηκαν σε μελέτες και έρευνες χρόνων τις οποίες διάλεξα προσεκτικά. Όσοι επιθυμείτε μπορείτε να ανατρέξετε σε αυτές στο πρώτο σχόλιο

.